Twenty five

Obudziłam się w nocy cała zalana potem. Poczułam coś mokrego w okolicach intymnych miejsc.

O MATKO!

WODY MI ODESZŁY!

JA RODZĘ! RATUNKU!

Natychmiast sięgnęłam po telefon leżący na stoliczku nocnym i wybrałam pierwszy numer z kontaktów. Jak się okazało, był to numer Marcelo. Odebrał po dwóch sygnałach.

- Kurwa kim jesteś zły człowieku, że mnie budzisz o trzeciej nad ranem?!- powiedział niemrawym głosem. Na pewno dopiero co się obudził.

- Marcelo, ja rodzę!- krzyknęłam do telefonu.

- Co? Kto rodzi? Przecież ja nie mam żadnych dzieci, a moja żona też nie jest w ciąży. Kto sobie ze mnie żarty robi?!! No przyznaj się!- zaczął krzyczeć.

- To ja Liliana, proszę pomóż. – syknęłam, ponieważ dostałam skurczu.

- O matko! Faktycznie, przecież ty jesteś w ciąży. Już jadę! Czekaj na mnie!- chyba się już obudził.  Usłyszałam jego głośny krzyk:  Liliana rodzi! Clarisse, gdzie są moje bokserki?! Momentalnie się zaczęłam śmiać, pomijając ból. Po około dziesięciu minutach usłyszałam pełno syren policyjnych i pisk szybko jadącego auta. Drzwi się otworzyły, a w nich pojawił się mój przyjaciel. Podbiegł do mnie i wziął na ręce. Po drodze chwycił jeszcze moją torbę, którą miałam już zapakowaną od pewnego czasu. Zbiegł ze mną na schodach, ponieważ stwierdził, ze tak będzie szybciej. To, co zobaczyłam przed wejściem przeraziło mnie. Celowało w nas pełno policjantów.

- Marcelo, co tu się dzieje?

- Ymm…- nie mógł się wysłowić- No bo…No bo… tak się do ciebie spieszyłem, że złamałem parę tam praw i tyle, ale dobra.- Z trudem wyciągnął z kieszeni portfel i wyciągnął pełno banknotów. Krzyknął do policji:

- To za te mandaty! Pogadałbym chwilę, ale koleżanka rodzi! Do widzenia!- uśmiechnął się do nich szeroko, a mundurowi stali z otwartymi buziami. Chyba jeszcze nigdy ich coś takiego nie spotkało. Wsadził mnie na tylne siedzenie swojego samochodu i pokonując drogę ze średnią prędkością 200km/h dojechaliśmy do szpitala w pięć minut.  Tam zajęli się mną lekarze. Ból był straszny. Zapamiętam go do końca życia, ale było warto. Po paru godzinach usłyszałam głośny krzyk mojego maleństwa. Pani ginekolog przecięła pępowinę i podała mi moją córeczkę owiniętą w mały różowy kocyk. Przytuliłam do siebie moją małą Darcy i ucałowałam w czółko. Już wiedziałam, że jest moim całym światem.

                                                                         ***

Darcy <3 td="">

Obudziłam się i od razu poraziło mnie światło białych sal.  Rozejrzałam się i zobaczyła, że obok mnie stoi inkubator z moją Darcy. Malutka słodko spała, tak spokojnie. Nawet nie zauważyłam kiedy do pomieszczenia weszła położna. Pomogła mi wyjąć małą z „łóżeczka” i pokazała jak ją karmić, przewijać i robić inne czynności. Teraz już mogłam się bez przeszkód zajmować moją córeczką, bez obaw, że coś jej się stanie. Trzymając ją na rękach, wiedziałam, że jest ona moim światem. Jej małe, brązowe włoski, już teraz układały się w rozkoszne kółeczka. Ma to na pewno po tacie. Kolejnego dnia, tuż rano do mojego pokoju wbiegła wataha piłkarzy, zwana moimi przyjaciółmi. Oczywiście narobiła takiego szumu, że pielęgniarki trochę się burzyły. No dobra nie trochę. Poprzynosili pełno balonów i misi, przez co sala była teraz cała kolorowa. Szkoda, że Darcy nie może tego na razie zobaczyć, ponieważ puki co nie widzi jeszcze nic, tylko lekko przez mgłę.

Po dwóch dniach wyszłam do domu i wtedy zaczęły się prawdziwe odwiedziny. Codziennie miałam pełno gości, chcących zobaczyć moją córeczkę. Odwiedzili nas nawet moi rodzice wraz z Elen i Gemmą, którzy przywieźli jej tyle zabawek, że doszłam do wniosku, że ma ona za mały pokój. Piłkarze byli dumnymi wujkami, a pierwszy spacer odbył się oczywiście z nimi. Doszło nawet do kłótni o to, kto ma trzymać wózek. Teraz jestem naprawdę szczęśliwa. Myślę też powoli nad chrzestnymi. Matką zostanie na pewno Gemma, bo wiem, że by mi tego nie wybaczyła, a ojcem chyba Marcelo, albo inny królewski. Mam wszystko, czego w życiu potrzebowałam.

Hej, hej, hej. Przychodzę do was z nowym rozdziałem. Oby się spodobał :* Buziaki :* :* :*

Czytasz = Komentujesz J

Twenty four

Od mojego przyjazdu do Madrytu minęły ponad trzy miesiące. Mój brzuszek się powiększył, ale dalej mieszczę się w rozmiar M. Ha…sukces. Clarice- żona Marcelo, z którym a propos się bardzo zaprzyjaźniłam ,mówi, że mam bardzo malutki i pewnie dziecko będzie też małe. Jak pokazywała mi zdjęcia, gdy była z Enzo w ciąży, to się aż przeraziłam. Ona miała taki brzuch w piątym miesiącu, którego ja chyba nie będę mieć nawet w dziewiątym. No właśnie- Enzo, czyli mój ulubieniec. Kocham go jak własnego syna, a on chyba mnie. Ja jestem u nich częstym gościem, a oni u mnie. Ten mały chłopiec potrafi w każdym momencie mojego życia poprawić mi humor, nawet w tych najgorszych. Stałam się też wielką fanką Realu Madryt. Nikt by się tego po mnie nie spodziewał, ale stało się. Jestem na każdym meczu, nie opuściłam nawet jednego. Oczywiście Pepe, Sergio i reszta są tym zafascynowani. A co do Harry’ego, to cóż. Chyba się z niego wyleczyłam. Ma szczęśliwe życie tak samo jak ja. On ma Dianę, agencje, a ja za to najwspanialszych przyjaciół, za którymi bym w ogień poszła.

                                                                             ***

Aktualnie jestem mega podekscytowana, ponieważ dzisiaj po raz pierwszy odwiedzi mnie Gemma. Tyle czasu jej już nie widziałam i bardzo za nią tęskniłam. Dzięki niej dowiem się najnowszych ploteczek z Londynu i będę miała w końcu z kim pogadać o moim tamtejszym życiu. Nalałam sobie soku, kiedy właśnie zadzwonił dzwonek. Wytarłam sobie jeszcze ręce w kuchenny ręczniczek, ponieważ nie byłabym sobą gdybym czegoś nie wylała. Pędem biegnę do drzwi omal nie zabijając się na płytka i otwieram. Stoi tam dobrze znana mi brunetka. Od razu rzucamy się sobie na szyję i piszczymy głośno.

- Cześć mamusiu!- krzyczy na powitanie, a ja się głośno śmieję na jej przezwisko.

- Hej ciociu!- odwzajemniam, wynajdując dla niej pseudonim.- Chodź do środka. Mamy sobie tyle do powiedzenia!

- O tak! Ale niestety, za sześć godzin muszę lecieć, bo mam pokaz!- posmutniałyśmy obydwie. Weszłyśmy do mojego mieszkania, po czym Gemma zaczęła się rozglądać.

- Wow, ładnie tu masz…tak domowo- podziwiała.

- O dziękuję! Chodź coś ci pokażę.- pociągnęłam ją do pokoju mojego maleństwa. Urządziłam już go, ponieważ po ostatniej wizycie u ginekologa dowiedziałam się, że będę miała córeczkę.

- O kurwa…ale zajebisty! Znasz już płeć?- zapytała podekscytowana.

- No tak…- utrzymywałam ją w napięciu.- W moim brzuchu…w sumie bardzo małym brzuchu…jest bobas…który ma płeć…

- No szybciej no! Chce wiedzieć jakie ciuchy kupować!- niecierpliwiła się.

- Dziewczynka!- wykrzyknęłam.

- Jeju! Będę miała kogo rozpieszczać! – mocno się do mnie przytula. Gdy się ode mnie odrywa mówi słowa, które niekoniecznie wywołują uśmiech na mojej twarzy.

- Szkoda, że Harry jej nigdy nie zobaczy.

- Gemma, co z tego. On mnie nawet nie kochał. Moje dziecko zamiast ojca będzie miało wspaniałych wujków, którzy już teraz je kochają.

- A to przepraszam kogo?!?- pyta zaciekawiona.

- Takich fajnych piłkarzy z Realu Madryt. Jak chcesz to cię z nimi poznam.- poruszyłam znacząco brwiami.- Chcesz?

- Jasne, że tak!- krzyknęła, a mi chyba bębenki w uchu już do końca pękły.

 Popołudnie spędziłyśmy z piłkarzami, a Gemmie bardzo spodobał się James. Przypadli sobie do gustu, a mi się to bardzo spodobało. Rodriquez  to świetny facet, ale nie w moim stylu. Mam nadzieję, że będą szczęśliwi…

Jezu, jaka ja jestem zakręcona! Ten rozdział był prawie napisany, a ja myślałam, że on nawet nie jest zaczęły haha. No dobra :p Pozdrawiam. M.